Mandjes vol kinderarbeid en vruchtensapjes

Deze keer twee verhalen, van 16-17 en van 18-19 oktober.

Benieuwd hoe Amed er bij daglicht uitziet? Nou, een stuk beter…!

Het asfalt is nog steeds overal kapot en omdat de straat vrij smal is moet je bijna de winkels en restaurantjes invluchten als er auto’s en brommers voorbij rijden. En, geloof me, die komen er heel wat voorbij. Overdag gaat dat goed genoeg, ’s avonds als het donker is, wordt het lastiger. Maar het dorp ademt ook vriendelijkheid en gastvrijheid en dat voel je!

Als ik overdag op een strandterrasje zit, zie ik al wat mensen vanaf de kant het water in gaan om te snorkelen dus dat probeer ik ook maar eens. Gewapend met mijn duikbril en snorkelset loop ik ook het water in. Ik heb mijn waterschoentjes aan omdat er veel kiezels liggen maar door de sterke stroming zitten ze meteen vol kiezeltjes en dat werkt dus averechts. Door de sterke golven lukt het me niet om overeind te blijven. Telkens wordt ik terug richting strand gesmeten… Uiteindelijk geef ik het op en ga op de rand tussen water en zand zitten. Het water is heerlijk en zo koel ik toch lekker af. Maar ik vind het wel heel jammer.  

Aan het strand liggen volop hele leuke restaurantjes waar je een paar uur heerlijk kunt zitten en voor weinig geld superlekker kunt eten. Er is altijd wel wat te zien. Overdag veel duikers die van de boot afkomen of er juist opgaan en zich in hun duikuitrusting hijsen. ’s Avonds toeristen die een kijkje nemen op de menukaart en twijfelen wat ze zullen doen.., een vrouw met een enorme mand balancerend op haar hoofd terwijl ze vriendelijk haar armbandjes en sarongs probeert te slijten en een jongetje van een jaar of zes-zeven dat alleen over het strand loopt met ook zo’n mandje…    

Precies dat jongetje houdt me bezig en ik blijf hem volgen. Ik heb eerder geleerd dat je juist niets moet kopen van ventende kinderen omdat je het dan juist in stand houdt. Van de andere kant… krijgt hij straks op zijn duvel omdat ie wéér te weinig of misschien wel niks heeft verkocht? Ik zie het voor me.. . Droomt hij van school? Zoals die andere jongentjes uit het dorp die daar wél elke dag heenmogen? Of gaat hij wél naar school maar moet hij daarná meteen met zijn mandje het strand op?

Hij gaat op een muurtje zitten en speelt wat afwezig een tijdlang met een haarspeld uit het mandje. Ik zie dat hij vermoeid is. Na een minuut of tien hervat hij zich en loopt weer verder. Omdat er verderop kennelijk weinig klandizie zit, is hij snel weer terug op ons strandje. Hij gaat op een ligbed zitten en vergeet even het mandje. Hij zingt een liedje voor zichzelf…. en een beetje voor mij, al beseft hij dat niet…

Dan komt de man van het restaurant (denk ik) bij hem zitten en praat zacht en begripvol tegen hem. Het jongetje kijkt een beetje beschaamd maar luistert goed. Zou die man hem aansporen om toch maar verder te gaan met zijn mandje omdat hij de thuissituatie kent? Of zou hij hem zeggen dat ie -ook al heeft ie niks verkocht- maar lekker naar huis en naar bed moet gaan, want morgen is er weer een dag…

Voor mij blijft het onduidelijk maar het jongetje pakt zijn mandje op en loopt weg…

Hij blijft nog lang in mijn gedachten.

Maandag 16 oktober

Vanochtend ben ik bijtijds opgestaan voor een wandeling. Die was helaas wat kort omdat het pad doodliep…

Daarna heb ik de shuttlebus besproken om morgen naar Padangbai te gaan voor mijn doorreis naar Lombok. Daarna lekker aan het strand een paar drankjes genomen. Heerlijk verse vruchtensapjes hebben ze hier! Ook nog wat voorbereidend werk gedaan voor mijn overtocht en verdere verblijf. Dat kost stiekem best veel tijd...

Dinsdag 17 oktober