Moeilijke beslissing, fastboat en La Vache Qui Rit

Nou, de kogel is door de kerk. Ik heb besloten om eerder naar huis te gaan! Wees gerust: Er is niks aan de hand, ik ben niet ziek, ik heb het geweldig leuk gehad, maar het vooruitzicht dat ik dacht te zullen hebben, wordt het toch niet.

Ik heb Bali en Lombok behoorlijk goed gezien en het plan was daarna de andere Kleine Sunda-eilanden te bezoeken. Terwijl ik hier ben hoor ik echter steeds méér dat dat waarschijnlijk méér van hetzelfde wordt. En ook nog veel rustiger… Die andere eilanden zijn vooral bekend om hun stranden, surf- en duikplekken. En al vind ik strandlopen heel leuk, daar ga ik geen zes weken mee vullen… Ik heb nog even Java overwogen (al eerder ooit geweest, prachtig!), Sumatra (erg groot en ver weg) of Sulawesi (geen openb. vervoer, slechte wegen), maar toch  gekozen om naar huis te gaan. Ik mis mijn leventje thuis ook wel, al zullen jullie dat met die strandfoto’s moeilijk kunnen geloven… haha.  

Kortom, ik heb mijn vlucht verzet (dat kon bij KLM voor de maandag gelukkig ook nog eens gratis) en maandagavond vlieg in naar Nederland. Ik ben dan dinsdagochtend op Schiphol.

Morgen vertrek ik uit Lombok, terug naar Bali, naar Sanur. Daar blijf ik nog vier nachten. Ik heb de shuttle, de boot en het hotel al gereserveerd.

Vanavond heb ik voor het laatst bij hetzelfde restaurantje gegeten en die jongen van gisteren ziet me zitten en komt vragen of ik weer mee kom zingen. Leuk he. Er komen weer allerlei grote hits voorbij, Rod Stewart, Eric Clapton enzo. Wat leuk dat die liedjes wereldwijd zo bekend zijn.

Woensdag 25 oktober

Vanochtend zit ik al bijtijds in de shuttle en aansluitend de boot naar Bali. Ik heb -in tegenstelling tot de heenweg- nu toch maar voor de fastboat gekozen. Vier jaar geleden vond ik die erg onveilig. Er zijn ook nogal wat negatieve reviews van te vinden… Afin, deze is prima. We zitten ook niet benedendeks met tweehonderd man op elkaar gepropt. Hier zit je op normale afstand van elkaar met een flink middenpad. Veiliger dus. Ook is er een zonnedek waar ik heerlijk heb genoten van de anderhalf uur durende tocht.

Bij aankomst staat de shuttle al klaar, tenminste iemand die mij in zijn busje probeert te krijgen en pogingen doet om me te overtuigen dat ik echt zijn busje moet hebben. Hij is erg dwingend en vertelt me dat ik wél nog een paar uur moet wachten voor hij vertrekt … of ik dan niet beter een privétaxi kan nemen naar Sanur? Oh, op die fiets? Nou nee, hoor. Het voelt niet goed…. Toch weer die onderbuik, he.

Meteen zie ik een andere chauffeur en die zegt dat ik met hem mee moet. Verderop staat zijn busje met dezelfde naam als op mijn ticket. Kijk, dat klopt beter!  

Als je dan weet dat, op het moment dat je van de boot af gaat, er al enkele tientallen (!) mannen op de kade zowat tegen je aan staan te roepen of je hun shuttle of taxi wilt. Terwijl ik de shuttle al geboekt had… Zoek dan maar eens de goeie uit…

Ook deze rit gaat voorspoedig en rond half vijf arriveer ik in Sanur, in mijn hotel. Met twee zwembaden, een royale kamer en badkamer en buiten nog een keukentje en koelkast. En dat allemaal voor 22 euro per nacht!!

Al is het keukentje beperkt ingericht. Er is wel een gaststel maar geen pannen… Ach, ik ben toch niet van plan om zelf iets in elkaar te knutselen…

De kamer is heerlijk koel, het zwembadwater erg warm (zo warm als ik mijn badkuip vul). Toch neem ik een duik en het is heerlijk.

Donderdag 26 oktober

Vanochtend eerst even een supermarkt opgezocht want het hotel biedt geen ontbijt. Ik vind van dat supervers witbrood (leg het in de zon en het is ’s avonds nóg vers…), smeerkaas (die koe blijft wereldwijd maar lachen, he), wat yoghurt en bananen. Een beetje ‘op zijn thuis’, dus…

Later blijkt dat de yoghurt toch een chemisch nasmaakje heeft, het ruikt naar goedkope WC-spray...

Niet zeuren Tien.

Daarna ben ik Sanur ingelopen. Een heel leuk plaatsje met een mooi strand. Ik heb (wéér) een heerlijke nasi campur gegeten en vanavond in het hotel een fiets gehuurd voor de komende twee dagen. Bij een proefritje blijkt… het achterlicht doet het niet… Er staat toevallig een voormalige Duitse politieagent bij de balie, die kennelijk verstand van fietsen heeft (…), in ieder geval van Bali, en hij zegt dat het niks uitmaakt. ‘Het is wel voor mijn eigen veiligheid’ zeg ik nog… Hij wuift mijn bezwaren weg. Hier kijken ze nergens naar. Wel bij een brommer, niet bij een fiets…

Ach, ik zal toch niet vaak ’s avonds nog gaan fietsen dus ik laat het er maar bij.

Morgen dus lekker een end fietsen.

Vrijdag 27 oktober