Mijn eerste dag...

Hallo lieve luitjes, 

Hier is het dan… mijn eerste echte blogverhaal sinds ik in Indonesië ben. 

Nou eigenlijk valt er nog niet zoveel te vertellen want er is nog niet veel gebeurd. Na een lange reis van 25 uur (gerekend vanaf mijn vertrek thuis) kwam ik aan in mijn eerste hotel in Kuta. Een plek dichtbij het vliegveld die ik om die reden had gekozen. Ondanks de slaappillen die ik bij de huisarts met veel moeite had losgepeuterd, (een voor de heen- en een voor de terugweg.. Als dát al verslavend is…) heb ik in het vliegtuig amper een oog dicht gedaan. Maar in het hotel had ik gelukkig een lange heerlijke nacht. Om 11.00 uur heb ik het strand opgezocht. Voor een rasechte waterman trekt dat toch altijd… 

Er was van alles te zien: Veel jongeren in zwarte kleding deden verwoede pogingen om in zee op hun surfplank te blijven staan, maar ik zag wel dat dit kunstje moeilijker is dan je denkt…  De golven waren ook best wel pittig…

Ook veel verkopers die ventten met ijs, houtsnijwerk en armbandjes. Je kent dat wel. 

Terwijl ik hierna wachtte op mijn lekkere lunchsoepje heb ik vijf nachten geboekt in Ubud. (mijn verzoek ‘not to spicy please’ werd erg letterlijke genomen door de kok zodat ik voor het goedgevulde maar flauwe soepje toch maar wat peper en zout heb gevraagd). 

Ik ben twee keer eerder in Ubud geweest en heb daarvan mooie close-up-foto’s van de apen in Monkey Forest. Ze noemen Ubud vaak een kunstenaarsplaats maar dat is zeker niet overal met een grote K…. Verder is het een leuke stad. Vandaar vijf nachten…  

Ik heb kunnen regelen dat Billy, mijn chauffeur van gisterenavond, mij morgen naar Ubud brengt, en dat doet ie op mijn verzoek via drie bezienswaardigheden die ik graag wil zien. (hij doet ook dagtrips voor toeristen). Ik ben dus waarschijnlijk morgen de hele dag onder de pannen, beloofde hij. Daarover morgen vast meer…   

Daarna ben ik in het hotel het zwembad ingedoken. Het water was warm maar de douche vooraf was heerlijk koud. 

Ik raakte aan de praat met een vrouw aan het zwembad, Irene. Ze was al lang oma maar met haar weelderige bos geblondeerde lange krullen was ze niet het prototype van een grandma. Ze was erg aardig en we hadden een leuk gesprek. Ook wisselden we onze beroepen uit. Zij was ook met pensioen maar werkte momenteel nog steeds als toiletjuffrouw. Ook had ze jarenlang patat verkocht en was ook manager geweest bij Yab Yum (voor wie het niet kent: Yab Yum is het beroemdste bordeel van de wereld, leert google me zojuist). Ik kende het wel, maar wist niet dat het internationaal zo bekend was… 

(Daardoor was ze natuurlijk erg vertrouwd geraakt met het effect van de push-up-bikini die ze droeg, bedacht ik). 

Afin, ze had nooit ‘plat’ gehoeven, zoals ze het noemde, maar had altijd veel meer verdiend dan ‘de meisjes’. Die gingen na enkele dagen vaak ook al aan de coke en dan bleef van die goede verdiensten niet zoveel over… 

Later kwam er een docente MBO bijzitten. Irene en zij kenden elkaar al, begreep ik. We kletsten nog wat door over Irene’s bijzondere beroep (Ze had 53 verschillende banen gehad) en ze had als alleenstaande moeder altijd goed de kost verdiend. Goed zo Irene!  

We gaan morgen toevallig alle drie naar Ubud. Misschien treffen we elkaar daar nog wel.  

Hierna heb ik een bordje lekkere nasi goreng gegeten en nu zit ik achter mijn laptop voor mijn verhaaltje aan jullie. 

Het is hier zeven uur later dan in NL, dus… voor vanavond allemaal lekker slapen en tot schrijfs! 

Groetekus Tineke

Maandag 9 okt. 2023