10 Ik stond in zijn zonnetje....

Hoe groot is de kans nou dat je net in Australië bent als de World Solar Challenge plaatsvindt en dat je dan ook nog flink wat deelnemers ziet... Zij willen ontbijten en ik ook. Dus zag ik vanochtend om 7 uur in Dunmarre aan de Stewart Highway (DE verbinding tussen Noord en Zuid Australie) ineens flink wat jongelui in dezelfde shirtjes (soms blauw/Belgie, soms groen/Delft, soms andere kleuren) aan een stevig ontbijt zitten of rondlopen op het parkeerterrein bij het wegrestaurant. Ik was onderweg met de Greyhound van Alice Springs naar Katherine (ruim 1100 kilometer) en iemand had al gezegd 'misschien zien we ze wel...'.

Nou, dat was me een grote drukte op dat parkeerterrein, van al die bloedserieuze mannen (en een enkele vrouw) bij die futuristisch uitziende solarauto's! Ik wilde daar natuurlijk wel wat plaatjes schieten maar elke fotograaf weet dat je dan niet de zon in de lens moet hebben. Dan maar even vanaf de andere kant. Oei, dat had ik niet moeten doen. Ik werd meteen gevraagd weg te gaan want de zonnecellen van die auto pikten zo net ietsje minder energie op door mijn schaduw… en er viel nog veel te winnen... Sorry mannen!!

Verder ging het heel gemoedelijk hoor, zeker toen ze hoorden dat ik ook Nederlands was. Wat op en neer gekletst en succes gewenst en zo. De Belgen baalde al dat de Nederlanders voor lagen...

De eerste teams die we zagen, onder andere uit België, Groningen en Delft, waren in Dunmarre. Zij waren dus onderweg naar Adelaide in het Zuiden, ik richting Darwin in het Noorden. Een afstand van zo'n 3029 kilometer die je gemiddeld in 34 uur rijdt. Zie de foto's. Volgens mij wordt deze wedstrijd in etappes gereden. Een uur later bij een volgende halte in Daly Waters, zagen we onder meer het team van TU/e. Nog later, toen ik weer in de bus zat, kwamen er drie solar-auto's over de weg voorbij. Het was erg leuk om te zien. 

Verder heb ik het na de drukke week met weinig slaap in the outback, in Alice Springs een beetje rustig aan gedaan. Beetje bijslapen en zo. zwembadje erbij. Gemoedelijk sfeertje daar. Hoe zwaar wil je het hebben... Heerlijk! Daarom besloot ik ook om geen drie dagen, maar vijf dagen te blijven. De laatste twee nachten sliep ik daarom in een grote bus, helemaal ingericht met Betty Boop-spul. Geweldig. Alle wanden waren helemaal volgeschreven met filosofietjes van eerdere bezoekers of met namen en hartjes. Zie ook foto's.

Ik heb een Botanische tuin bezocht en heb een dag een fiets gehuurd waarmee ik de omgeving heb verkend. Onder andere het Telegraph Centre dat door zijn bouw als eerste telegraafkantoor ergens in 1873 Australie met de rest van de wereld verbond. Daarbij moet je niet vergeten dat destijds iedereen die in Australië woonde, familie had in de rest van de wereld (behalve natuurlijk de aboriginals). Tot dat moment was nieuws via brieven wel een half jaar onderweg...   

Sinds vanochtend zit ik in Katherine. Daarmee heb ik me voor het eerst wel wat verkeken. De dingen die te doen zijn, zijn interessant maar liggen allemaal 40-75 kilometer verderop en dan dien je vervoer te hebben. Er lopen geen bussen naar toe of ze zijn heel duur (40 euro voor 20 minuten enkel...) en taxi's zijn met die afstanden nog veel duurder.... Misschien kom ik iemand tegen die me mee wil nemen..? Al is het hier erg rustig in het motel. Afin, ik kom mijn tijd wel door. Over drie dagen ga ik naar Darwin. Dat ligt nog 320 km noordelijker. Dan heb ik de hele Stuart Highway van Adelaide in het Zuiden tot Darwin in het Noorden gehad en heel Australie van beneden naar boven doorkruist!! 

Groetekus van Tineke