Ferry of fastboat en een rode bal

Ik heb twee verhalen gepost. Een van 16-17 oktober en onderstaand van 18-19 oktober. 

Vanochtend om half tien zit ik gepakt en gezakt in de shuttlebus naar Padangbai. Diverse mannen willen mij daar een kaartje aansmeren voor de fastboat (die ik vier jaar geleden hier al heb leren kennen. De reviews liegen er niet om…).Als ik duidelijk maak dat ik echt met de ferry wil (duurt vier uur) komt er nog eentje met een kaartje dáárvan aan zetten voor 150.000 Rp. Later koop ik er een aan het loket voor minder dan de helft…

Zo, nu ik weet waar ik heenga, kan ik ook een slaapplek boeken. Dat lukt snel.

Die ferry is een hele belevenis! Op enkele (echt maar 2-3) blanke mensen na zie ik alleen maar locals. Je kunt op de boot binnen op een matrasje gaan liggen en hele gezinnen maken daar gebruik van. Ook zijn er aparte kamers met stapelbedden die je kunt gebruiken. Veel mensen hebben eten meegebracht. Enkele honderden mensen zitten binnen bij elkaar, vaak moslima, gesluierd en met lange jurken (Lombok is islamitisch). Ze knikken allemaal vriendelijk en door de deining belandt er eentje bijna op mijn schoot. We moeten er allebei hartelijk om lachen.  

Als ik later even bovendeks ga kijken zie ik op de rand van het dek wel 5-6 bloempotten met planten staan. Buiten op een boot! Mooi he.

Na vier toch wel lange uren op een te laag stoeltje arriveren we in Lombok. Meteen staan er allerlei taxichauffeurs klaar. Ik heb echter de man van mijn slaapplek geappt of hij me op komt pikken. Dat is ergens mis gegaan want er staat geen mens. Achterop een brommer met een groot koffer kan niet. Twee brommers, besluiten de mannen. Omdat het niet anders kan, geef ik toe, Ze vragen veel te veel geld omdat de weg zo slecht is en ze moeten over een gammele brug…

Nou ze hebben niks teveel gezegd. De weg naar mijn slaapplek ligt erg achteraf en is inderdaad ontzettend slecht en zit vol gaten. Dan komt er een bruggetje in zicht dat hier en daar versterkt is met wat plaatwerk. De planken liggen schots en scheef en ik weet zeker dat je tussen de planken de vissen ziet zwemmen…

Het bruggetje houdt het. Aan de overkant staan andere brommers die wijselijk wachten tot wij eraf zijn… Die kennen het dus al.

Vervolgens hots-knotsen we verder door een gehucht van 5-6 armoedige huizen en veel mangrovestruiken en arriveren we na zo’n twintig minuten bij mijn slaapplek: Huisjes met rieten daken in een mooi aangelegde tuin en overal verharde paden. Een plaatje! Op zo’n plek verwacht je dat niet!!

Als ik ben ingecheckt (nou ja, meer iets van: ‘hier slaap je’) duik ik lekker even de zee in die pal achter de tuin van mijn slaapplek ligt. Zelden zo’n fijn bad gehad!! Een uur later staat er een rode bal aan de horizon die langzaam de zee inzakt. Prachtig!!

Na een bordje nasi goreng zit ik nog wat het thuisfront te appen als de aanroepgebeden uit de verschillende moskeeën beginnen. Het lijken wel vijf zes stemmen door elkaar die los van elkaar al niet zo zuiver zingen… Echt een kakafonie en ook nog best hard! Meestal heb ik er geen moeite mee maar dit is pffff.

En nu zit ik weer achter mijnlaptop.

Woensdag 18 oktober     

Wéér het bruggetje...

Vanochtend ben ik door de knecht van de huisbaas naar Kuta gebracht (In Lombok dus, in Bali is er ook één…). Ik ben blij toe want daar, zó achteraf, wegkomen lukt anders niet, denk ik…

De jongen rijdt gelukkig goed en na een uur arriveren we in Kuta Circle Homestay, mijn plek voor de komende drie nachten. Er is een zwembad en het strand is een minuut of tien lopen van hier…  

Ik eet bij een leuk eettentje de lekkerste gado gado die ik ooit heb gehad (Sorry Jobs…) en vanavond heb ik er opnieuw gegeten. Een verse vis die ik zelf heb uitgezocht. Zie foto’s. Ook die was heerlijk!   

Donderdag 19 oktober