Boot, brommer en de shuttlebus

Vandaag ben ik achterop de brommer 10 kilometer van Kuta vandaan naar Gerupuk Beach geweest dat bekend staat als een van de beste plekken van Indonesië om te surfen. Ik wil daar graag fotograferen en had verwacht dat ik dat dan vanaf de kant kon doen (dat was ergens in Australie ook zo en daar heb ik mooie foto’s van…). Jammer, hier moet ik mee de zee op. Maar niet getreurd want zeker in het laagseizoen zijn er altijd wel ‘mannetjes’ die je willen helpen voor een leuk bedragje. Afin, voor twaalf euro kan ik twee uur mee de zee op met een vissersboot. Dat is wel kicken. Ik zit graag op zee!!

Die surfers die nu allemaal in het water liggen te wachten op een goeie golf, zijn ook allemaal met zo’n boot gekomen, dus die boten liggen er nu een heleboel bij elkaar. Een stukje verder liggen zoals gezegd de surfers op hun plank in het water. Telkens van dezelfde kant komt er dan een golf die aanzwelt en steeds hoger en krachtiger wordt. Prachtig om te zien. De surfers proberen erop te komen en dan met de golf mee te liften...Wat zo te zien nog niet meevalt…. Want van de pak-‘m-beet honderd surfers zijn het er elke keer maar een paar die het lukt . Afin, jullie weten allemaal wat surfen is...

Als het wel lukt ziet het er prachtig uit. Het moet vast kicken zijn om dat te kunnen! 

Ik sta verwoed te knippen en heb de camera op automatisch scherpstellen staan, want die kan dat veel sneller dan ik. En snelheid is geboden! In het begin roept de jongen van de boot nog fanatiek als hij een golf ziet aankomen. Na even wordt zijn telefoon toch interessanter en na nog een tijdje is hij het klusje zat. Hij probeert me zover te krijgen om al terug te gaan. ‘Het tij gaat keren’, ‘de surfers gaan direct weg’, etc, probeert hij. Ik vermaak me echter prima en wil na een uur echt nog niet terug.

Omdat zijn aandacht nu bij zijn telefoonspelletje is, merkt hij het ook niet als andere boten voor ons komen liggen waardoor ik de surfers niet meer kan fotograferen. Of we drijven wat verder van ze af. Ik moet hem er telkens op wijzen…

Afin, als ik na twee uur in een cafeetje aan de wal aan een laat lunchsoepje zit, zie ik al gauw op de camera dat veel foto’s niet scherp zijn… Genomen van té grote afstand. Wel heel jammer.... Je hoopt -ook als amateurfotograag- toch altijd op die grote klapper....

Snel na mijn soepje vind ik iemand die mij voor drie euro die tien kilometer terug wil brengen naar mijn hotelletje. En mocht je nou denken, wat een risico, met een vreemde vent op een brommer, kan ik je geruststellen: als hij aankomt met de door mij gevraagde helm (zelf heeft ie er geen.. ik wil wel graag…) vraagt zijn dochtertje van drie of ze mee op de brommer mag. Parmantig gaat ze voor hem staan met haar knuistjes om het stuur. Nou zo gaat dat hier…. Dan hoef ik echt niet bang te zijn dat hij mij iets aandoet… Als ik wegloop, zwaait ze!  

Terug in mijn hotelkamer zie ik dat veel foto’s onscherp zijn en dat er van de vierhonderd foto's maar zo’n zestig overblijven die enigszins de moeite waad zijn. Ze geven vooral de sfeer weer want scherp zijn ze geen van allen. Maar ach, wat maakt het uit.... Ik heb een topmiddag gehad!

Vanavond een keer in een ander restaurantje gegeten en meteen een shuttlebus voor morgenochtend naar Senggigi afgesproken.

Zondag 22 oktober

Het is alweer maandag en ik ben sinds vanochtend weg uit Kuta in het Zuiden en inmiddels zit ik in Senggigi in het Westen. Wel nog steeds in Lombok dus. Het is een rustig plaatsje en ik heb me vandaag rustig gehouden.

Ik zit een beetje in dubio waar ik heen zal gaan. Eigenlijk staan na Bali en Lombok de andere kleine Sunda-eilanden in de planning maar inmiddels hoor ik wel dat dat eigenlijk dan toch méér van hetzelfde is. Ook is het er erg rustig nu terwijl ik juist wel behoefte heb aan mensen om me heen. Het zou dus best kunnen dat ik eerder naar huis kom omdat het mooi is geweest...

Terwijl ik aan het zwembad lig, ontmoet ik twee mensen uit Nederland. Allebei Indo’s en voormalige collega’s van elkaar. We zijn samen gaan eten en het was erg gezellig!  

Maandag 23 oktober

Ook vandaag heb ik het rustig aan gedaan. Beetje zwemmen, beetje bij zee kijken en rondlopen. Ook een moeilijk afscheidsmailtje gestuurd aan een terminale neef…

Het is ontzettend warm momenteel en het regenseizoen is net begonnen, zo schijnt. Dat betekent elke dag wel een flinke bui waardoor het erg vochtig wordt en dus nog benauwder… Vroeger kon ik er béter tegen….

Als ik vanavond een leuk restaurantje aan het strand zoek, zitten er een stuk of zes jonge jongens bij een vuurtje (jawel… het is frisjes met 26 graden…), Eentje heeft een gitaar en al gauw zitten we samen te zingen: Let It Be en Hotel California… Dat kent iedereen wel…  

Op het vuur ligt zo'n rooster waar je visjes tussen kunt klappen. Er liggen drie visjes in, bovenop wat houtjes op het vuur. Als de ene jongen ernaar wil kijken vallen ze erin... Met wat moeite plukt iemand ze er weer uit, spoelt ze af in zee en legt ze opnieuw op het vuur.

En zo wordt een rustig dagje toch weer bijzonder!   

Dindag 24 oktober