15 Een vlijtig Chineeske

Vandaag stapte ik mijn zeventiende hotel binnen, had ik van de week al uitgerekend. En de ontvangst is overal anders, maar doorgaans heel gastvrij en hartelijk. Hier, in de Kookaburra Inn in Brisbane, is dat niet anders, al zat er straks wel een komisch randje aan. Bij binnenkomst zie ik een bebrilde Chinese jongen met rossig haar (ja, dat kán…!). Nadat ik het officiële formulier heb ondertekend, duwt hij een plattegrond van de stad onder mijn neus. Of ik de stad ken? Nee, nooit geweest. Dit is de eerste keer. Hij begint met uitleggen waar Woolies zit, (Australisch voor Woolworths, de supermarkt die echt overal zit. Ik doe er al vanaf het begin hier al mijn boodschappen). De uitleg gaat met een dusdanig zwaar Chinees accent, dat ik het heel moeilijk versta en alles moet herhalen om zeker te weten wat hij bedoelt. Gelukkig is daar de plattegrond en het kruisje, dat enige opheldering geeft. Ik vraag of er in de buurt restaurantjes zijn, want ik wil graag eten. Die zijn bijna allemaal in het centrum, begrijp ik ondanks het accent terwijl hij het verderop liggende centrum aanwijst. Hier in de buurt zijn er maar enkele, vertelt hij. Maar ik hoef er ook maar ééntje, probeer ik nog. Nee, nee, hij kan ze niet aanbevelen. Weinig keus ook, voert hij als argument aan. Ik móet echt naar het centrum…

Maar…. ik ben zojuist gearriveerd. Het is een nieuwe stad, die veel minder gemoedelijk en ook onoverzichtelijker aandoet dan de eerdere steden Adelaide, Darwin en Cairns. Het centrum is een end lopen, het is donker en de plattegrond niet al te gedetailleerd… . Ik besluit naar Woolies te gaan en mezelf te trakteren op wat tapasachtige dingen. Ik ben moe na een hele dag in de bus reizen en wil iets makkelijks. Morgen maar weer een warme hap.

Over eten gesproken. Een goede vriend, die dit blog ook volgt, vroeg me hoe de jongelui hier in de jeugdherbergen koken. Nou, dat valt me allerzins mee. Ik zag weliswaar twee jongens die de spaghetti-sliertjes keurig kookten en er vervolgens een blik koude tomatensaus overheen kwakten en dat gretig naar binnen werkten. Maar ik zag ook een Spaanse jongen die een volledig verantwoorde met veel groenten gevulde paella maakte en vervolgens zoveel had dat hij me uitnodigde om mee te eten. Jammer, ik ben net klaar… Bij de meisjes veel quinoa, granen, salades, zoiets.

Over het algemeen eten ze beter dan ik verwachtte… Dat is wel anders met het gebruik van de keuken. De meeste jongens gebruiken de theedoeken als vaatdoek en doen daar de vieze aanrecht mee af voordat ze beginnen… Bijna alle gebruikers spoelen hun vaat slechts af onder de hete kraan en stapelen het dan bovenop het toch al volle afdruiprek. De sponsjes om af te wassen zijn niet om aan te zien en in de wasbakken liggen de etensresten de afvoer dicht te houden. Soms is het echt goor… Ook de afzuiging is vaak niet al te best maar wat wil je, als je met zes mensen tegelijk kookt… Afin, ik heb maar enkele keren echt zelf iets klaargemaakt.

Ik heb vaak in een jeugdherberg gezeten en daar zijn toch vooral jongeren. Je ziet maar een enkele oudere. Ik ben wat dat betreft een uitzondering. Je maakt wel snel contact. Meestal is de eerste vraag ‘Where ‘re you from?’ gevolgd door ‘waar ben je al geweest?’ of zoiets als ‘eerste keer Australië?’ Dan heb je meteen gespreksstof en dat is leuk. Je begint in het Engels en soms kom je er dan na een kwartier pardoes achter dat iemand uit Boxmeer of Wijchen komt, zoals ik al meemaakte. Dat is wel verrassend dan. Ook zijn er heel veel jongeren uit Duitsland.

Inmiddels ben ik weg uit de drukke jeugdherberg van de badplaats Airlie Beach en als doorreis ook al in het rustige stadje Bundaberg geweest. Daar zat ik op een caravancamping in een stacaravan die in drieën was gedeeld. Ik had dus een klein heel knus kamertje. Er stonden heel veel stacaravans maar ook bussen (lijndienstbussen) die ingericht waren als hotelkamer. Erg leuk.

Wat ik nog niet heb verteld: mijn uitstapje van afgelopen zondag  naar de Whitsundays. Een eilandengroep van 72 eilanden voor de Australische oostkust bij Airlie Beach, waarvan er enkele zo'n witte stranden hebben dat ze er wereldberoemd mee zijn geworden. Google maar eens op Whitsundays… Ik ben op een van die witte stranden geweest en heb daar ook een wandeling door het bos gemaakt, dat daarachter lag. Enkele hele fraaie paddenstoelen gespot (speciaal voor fotoclub-collega Jan!) en een paar hagedisjes die ik zelfs kon fotograferen. Ach al die kiekjes maken, het blijft leuk! 

Sinds vanavond zit ik dus in Brisbane. Daarover de volgende keer meer.

Lieve groetekus allemaal

Tineke  

7-11-2019